MAJ Z KINEM KOSMOS

W tym miesiącu z naszego repertuaru powinni być zadowoleni miłośnicy kina familijnego, filmowi koneserzy, ci, którzy lubią napięcie, chwile grozy i dreszczyk emocji. Na początku maja zapraszamy najmłodszych na przebojowego KUNG FU PANDĘ, a dla starszych widzów przygotowaliśmy przedpremierowy pokaz polskiego musicalu #WSZYSTKO GRA. Niezmiennie zapraszamy do KINA KOSMOS, a poniżej znajda Państwo opisy filmów z naszego majowego repertuaru

Historia o poszukiwaniu szczęścia, miłości i radości życia. Zosia (Eliza Rycembel) próbuje zmienić świat za pomocą sztuki. Jej mama (Kinga Preis) niespodziewanie spotyka na swojej drodze kogoś wyjątkowego. Babcia (Stanisława Celińska) ukrywa tajemnicę z przeszłości. Trzy kobiety spróbują ocalić rodzinny dom. Przeżyją niejedną perypetię, by przekonać się, czego pragną. Czy uda im się to zdobyć?

Każda rodzina obchodzi Dzień Matki na swój sposób. Garry Marshall przedstawia cztery rodziny, których losy splotą się w tym wyjątkowym dniu. Sandy – mąż zostawił ją dla młodszej, a ona robi co może, by udowodnić sobie, że jest lepszą matką dla swoich dzieci niż nowa, fajna macocha. Miranda – całkowicie poświęciła się karierze i choć została gwiazdą, czegoś jej jednak brakuje. Wkrótce niespodziewany gość wywróci jej życie do góry nogami. Jesse – jej stosunki z matką są dalekie od ideału. Niezapowiedziana wizyta rodziców grozi więc eksplozją. Ale przecież każdą bombę można rozbroić. Bradley – czyli pan mama, uczy się roli samotnego rodzica dwóch córek. Sprawa nie jest prosta, bo to co dla matek jest oczywiste, dla tatusiów często pozostaje czarną magią.

Bóg poskąpił bogaczce talentu wokalnego, ale na zabójczych dla ucha wieczorkach towarzyskich francuska śmietanka towarzyska utrzymywać będzie Marguerite w przekonaniu o jej wielkim talencie. Francja, lata 20, paryska bohema,  Baronowa 

Marguerite Dumont ma nadmiar czasu, pieniędzy i tylko jedno marzenie: zostać operową diwą. Jako że nigdy nie pobierała profesjonalnych lekcji śpiewu, a dobiega już jesieni życia, nie ma czasu do stracenia. Przedstawiciele niesfornej bohemy międzywojennego Paryża postanawiają wylansować panią Dumont jako zjawisko prawdziwie awangardowe. 

Delektowanie się tym, co nie dostrzega własnej śmieszności, obce jest poważnemu panu Dumont , który początkowo toleruje śpiew żony jako niegroźną fanaberię, z czasem jednak (i przyrostem jej ambicji) coraz bardziej wstydzi się Marguerite.  W obliczu braku zainteresowania męża, a także próżniaczego trybu życia właściwego jej klasie społecznej, 

Marguerite, nawet jeśli sama talentu jest pozbawiona, wchodzi w świat artystów, dziwaków, innych odszczepieńców- gwiazd paryskiego kampu.

To nie tyle opowieść o poszukiwaniu sprawiedliwości, co refleksja nad etycznym wymiarem dziennikarstwa. Prawda – ta o wojskowej służbie prezydenta George’a W. Busha – jest tu niewygodna nie tylko dla rządu, ale przede wszystkim dla tych, którzy ją odkrywają. Czy może być celem, który uświęca środki?   Z jednej strony, wszyscy mówią tu o dziennikarskich cnotach, wspominają czasy, w których telewizyjną publicystyką nie rządziły reguły ekonomicznej wypłacalności oraz lamentują nad dyktatem programów rozrywkowych. Z drugiej, z kamienną twarzą próbują zrzucić winę na innych, jakby dziwił ich fakt, że zwolennicy reelekcji Busha wykorzystają na ich niekorzyść każdą lukę w dokumentacji i każdy wątpliwy dowód.

W najnowszym filmie Nikita Michałkow połączył dwie swoje pasje: zamiłowanie do pełnych rozmachu społeczno-historycznych fresków oraz do surowej dyscypliny teatru. Akcja rozgrywa się na dwóch planach czasowych. Pierwszy ma miejsce w 1920 roku. Armia wrogów Ludu działająca w dolinie Wołgi poddaje się. Byli żołnierze czekają na transport, który ma być zapewniony przez zwycięzców. W tym czasie rozpamiętują porażkę, zastanawiają się, dlaczego doszło do upadku carskiej Rosji i co też powinni teraz ze sobą zrobić. Jeden z nich wspomina swój pobyt na tych terenach sprzed 13 lat. Jako młody porucznik płynął po Wołdze jednym ze statków pasażerskich. Jego uwagę absorbowała piękna kobieta, która kompletnie zawróciła mu w głowie. Podczas pogoni za efemeryczną pięknością spotykał na swej drodze innych ludzi, przedstawicieli różnych warstw społecznych. Pozostał jednak ślepy na znaczenie tych kontaktów. 

Film potrafi przyprawić widownię o gęsią skórkę bez nadużywania efektów specjalnych i czerwonej farby. Najpierw w wypadku samochodowym umiera kilkuletni Olivier. Kilka miesięcy później jego pogrążona w depresji, nękana wyrzutami sumienia matka podejmuje nieudaną próbę samobójczą. W szpitalu gosposia Piki opowiada kobiecie o położonej na pustkowiu świątyni, w której przebiega granica między światem żywych a umarłych. Hinduska szczegółowo tłumaczy chlebodawczyni, w jaki sposób może ona skontaktować się z duchem chłopca. Przestrzega również, by bohaterka pod żadnym pozorem nie otwierała drzwi, zza których dobiegnie głos dziecka. Jak nietrudno się domyślić, gdy tylko stęskniona matka dotrze na miejsce, raz dwa zapomni o przestrogach mądrej służącej.

Troje wychowawców kolonijnych z USA przylatuje do Hiszpanii na obóz językowy. Zamiast spodziewanego wypoczynku i łatwych pieniędzy, czeka ich desperacka walka o przetrwanie. Wszystko przez zabójczy wirus, który zamienia ludzi w krwiożercze monstra. Kiedy choroba infekuje kolejne ofiary, a dawni przyjaciele robią wszystko, by wzajemnie rozerwać się na strzępy, przeżyć zdołają tylko nieliczni. Ci, którzy wykażą się odpowiednią siłą, przebiegłością i okrucieństwem przewyższającym nawet to, które cechuje stworzone przez wirus potwory.

 

„50 twarzy Greya” to łatwy materiał do parodiowania; już sam film – podobnie jak książkowy pierwowzór – ociera się niezamierzenie o parodię kina romantycznego. Twórcy „Pięćdziesięciu twarzy Blacka”, planujący wyśmiać niedorzeczności w adaptacji Sam Taylor-Johnson, nie mieli więc trudnego zadania. Pisząc scenariusz „Pięćdziesięciu twarzy Blacka”, Marlon Wayans (król hollywoodzkich parodii, autor m.in. dwóch części „Domu bardzo nawiedzonego”, „Agentów bardzo specjalnych” czy trzech pierwszych „Strasznych filmów”) i Rick Alvarez skupili się na przejaskrawieniu tych najbardziej absurdalnych scen pierwowzoru i dodaniu do nich seksistowskich lub/i rasistowskich żartów.

Wyraziści bohaterowie, barwny świat, ciekawa historia – platformówka „Ratchet & Clank”, wydana prawie czternaście lat temu na PlayStation 2, to dziś żelazna klasyka gatunku. Dzielny lombaks Ratchet i wybrakowany robot Clank, trafiają na siebie zupełnie przypadkiem, jednak nie przeszkadza im to we wspólnym ratowaniu galaktyki – a wierzcie mi, jest przed czym. Niejaki prezes Drek, największa szumowina po naszej stronie Drogi Mlecznej, zbudował deplanetyzator, którym ma zamiar zniszczyć wszystkie planety w systemie zamieszkałym przez Ratcheta. Czoła stawić mogą mu jedynie dzielni Strażnicy Galaktyki – najlepsi z najlepszych wojaków, dowodzeni przez durnia jakich mało, Kapitana Qwarka. Powodzenia! 

 

Mario jest małym wiejskim kogucie o wielkich marzeniach. Sympatyczny nieletni kogut Mario zawsze marzył, by zostać mistrzem. W dowolnej dziedzinie. Niestety los rzucił go ku agroturystyce i nic nie wskazuje na to, by coś miało się w tej sprawie zmienić. Aż do dnia, gdy podstępny rolnik (dla przyjaciół farmer) doprowadza gospodarstwo na skraj ruiny. Mario wraz z ekipą przyjaciół z kurnika oraz kopą dzielnych jaj musi stanąć w obronie rodzinnego domu.

 

Dwa miliony lat temu, tuż po obiedzie, młody małpolud o imieniu Edward spadł z drzewa, na którym od zawsze mieszkali wszyscy przedstawiciele jego gatunku. Upadając, złamał przednią łapę. Chcąc przeżyć, musiał nauczyć się chodzić na dwóch nogach, wymyślić ogień, narzędzia i… potrawkę z królika.

 

„Księga dżungli” Jona Favreau okupuje szczyt amerykańskiego box office’u -ciepła przypowieść z morałem. Mowgli, wychowane przez wilki „ludzkie szczenię”, uczy się tu prawa dżungli, które mówi z grubsza o tym, że trzeba się wspierać, a w kupie – oraz rodzinie – raźniej. Każda z postaw głównych bohaterów – nienawiść tygrysa Shere Khana, obowiązkowość Bagheery, beztroska Baloo czy naiwność Mowgliego – zostaje tu wystawiona na próbę i zrewidowana. Reżyser daje nawet wybrzmieć argumentom Shere Khana, zgodnie z którymi Mowgli – jako człowiek – stanowi dla dżungli przede wszystkim zagrożenie.

Bohaterem filmu jest mieszkający w górskiej okolicy chłopiec o imieniu Lukas, który znajduje w lesie ranne pisklę orła. Lukas postanawia wyleczyć jego złamane skrzydło i nauczyć życia w dzikich ostępach. Zadanie jest bardzo trudne, bo ojciec chłopca nie pochwala jego planów, a sam orzeł jest na początku bardzo nieufny. Z czasem jednak relacja Lukasa z dzikim zwierzęciem zmienia się w niezwykłą przyjaźń i prowadzi do fascynujących przygód. Wielkim wsparciem dla Lukasa jest tajemniczy Danzer (Jean Reno), który jak nikt inny zna się na obyczajach dzikich.